20 kwietnia – skąd jest sąd

J 12,44-50
Przekład: 

44 Jezus zaś zawołał i powiedział: „Wierzący we mnie nie we mnie wierzy, ale w Tego, który mnie posłał, 45 i oglądający mnie Tego, który mnie posłał, ogląda.

46 Ja światło na świat przyszedłem jestem, aby wszystek wierzący we mnie w ciemności nie mieszkał.

47 I jeżeli ktoś moje posłyszy słowa i nie ustrzeże, ja go nie sądzę. Nie przyszedłem bowiem, aby osądzić świat, ale aby zbawić świat.

48 Odrzucający mnie i nie przyjmujący słów moich ma tego, który go sądzi: Logos, który wypowiedziałem, ów będzie sądził go w ostatnim dniu.

49 Bo Ja od siebie samego nie przemówiłem, ale Ten, który mnie posłał, Ojciec, On mi przykazanie dał jest, co mam powiedzieć i co przemówić.

50 I wiem, że przykazanie Jego życie wieczne jest. Te [rzeczy] więc, które Ja przemawiam, jak powiedział mi jest Ojciec, tak przemawiam”.

Uwagi: 

44 „Zawołał i powiedział” (ekraksen kai eipen) – porównaj podobne formuły w Ewangelii Janowej: J 1,15; 7,28; 7,37.

„Wierzący we mnie nie we mnie wierzy” (ho pisteuon eis eme ou pisteuei eis eme) – w ramach dzisiejszej logiki zdań zdanie to jest wewnętrznie sprzeczne czyli, z czysto formalnych powodów, fałszywe. Pokazuje ono w ten sposób, że logika, pochodząca od Logosu, nie jest i nie powinna być narzędziem służącym samemu sobie, ale raczej poznaniu Ojca. Zob. też niżej komentarz do wersetu 48.

46 Por. J 1,9: „Był światłem prawdziwym, oświecającym każdego człowieka, przychodzącym na świat”.

47 Całość wersetu por. z J 3,17!

„Słowa” (remata) – również „rzeczy”.

„Ustrzeże” (fylaksei) – przekład dosłowny, rzeczownik fylaks znaczy „strażnik”, „stróż”.

48 „Odrzucający” (ho atheton) – dosłownie „odkładający”.

Wydawałoby się, że Jezus jest tutaj oddzielony od Logosu. Tymczasem nieco podobne w wymowie, na pierwszy rzut oka, sformułowanie spotykamy w wersecie Mk 16,20, ale tam osobne wymienienie „Pana” (kyrios) obok „Logosu” służy raczej podkreśleniu ich utożsamienia! Analogicznie tutaj nie jest powiedziane, że Jezus nie jest Logosem – tak jak z nazywania Jezusa Synem Człowieczym nie wynika, że nie jest On Bogiem. Raczej podreślona jest jedność Jezusa z Ojcem (49-50!) oraz – co z tym ściśle związane – połączenie miłosiernego sądu z Boskim stworzeniem. (Porównaj też wyżej komentarz do wersetu 44).

W myśl innej interpretacji tego wersetu wyraz logos odnosiłby tutaj się do słowa Bożego w ogólności, a nie do Jezusa jako Syna Bożego. Jednak nie wydaje się to tutaj zasadne wobec ciągłego  nawiązywania do treści Janowego Prologu jako do podstawowego źródłowego odniesienia.