V Niedziela Wielkanocna – wzajemność i dzieci

J 13,31-35
Przekład: 

31 Kiedy więc [Judasz] wyszedł, mówi Jezus:

„Teraz wychwalony został Syn Człowieczy i Bóg wychwalony został w Nim.

32 Skoro Bóg został w Nim wychwalony, [to] i Bóg wychwali Go w sobie, i zaraz Go wychwali.

33 Dzieci, jeszcze mało z wami jestem. Będziecie mnie szukać i, jak powiedziałem Żydom, że gdzie odchodzę, wy nie możecie wejść, i wam mówię teraz.

34 Przykazanie nowe daję wam, abyście miłowali nawzajem: jak umiłowałem was, abyście i wy miłowali nawzajem.

35 W tym poznają wszyscy, że mi uczniami jesteście, jeżeli miłość będziecie mieli w sobie nawzajem”.

Uwagi: 

31 i 32 „Wychwalony” (edoksasthe) – czasownik doksadzo powiązany z wyrazem doksa. Nie chodzi tutaj o zewnętrzną pochwałę, ale o zmysłowe uzewnętrznienie bóstwa Jezusa, które dokonało się w Jego Passze.

32 „Zaraz” (euthys) – również „prosto”, „wprost”, „od razu”, „szczerze”, „prawdziwie”. Wulgata tłumaczy tutaj ten przysłówek łacińskim continue („w ciągłości”).

33 „Jeszcze mało” (eti mikron) – jest to zapowiedź męki i odejścia do Ojca, ale można ją także rozumieć jako zapowiedź wieczności.

34 „Nawzajem” oraz 35 „sobie nazwajem” (allelous) – grecki odmienny zaimek względny, którego brakuje w polszczyźnie. Dosłowny przekład wymagałby utworzenia takiego zaimka z przysłówka „nawzajem” lub zmiany znaczenia przymiotnika „wzajemny” i mógłby wtedy brzmieć np.: „abyście miłowali wzajemnych”.

35 „Bedziecie mieli” (echete) – fleksyjnie jest to czas teraźniejszy „macie”, który w tego typu zdaniu warunkowym zazwyczaj tłumaczy się czasem przyszłym.