7 marca – królewski człowiek i ojciec

J 4,43-54
Przekład: 

43 Po dwóch zaś dniach wyszedł stamtąd do Galilei.

44 Sam zaś Jezus zaświadczył, że prorok we własnej ojczyźnie nie ma czci.

45 Kiedy zaś przyszedł do Galilei, przyjęli Go Galilejczycy, zobaczywszy wszystko, co uczynił w Jerozolimie w święto, i oni bowiem przyszli na święto.

46 Przyszedł więc znowu do Kany Galilejskiej, gdzie wodę winem uczynił. I był jakiś królewski [dworzanin], którego syn chorował w Kafarnaum.

47 Tenże usłyszawszy, że Jezus przybył z Judei do Galilei, wyszedł ku Niemu i prosił, aby zstąpił i uleczył syna jego, miał bowiem umrzeć.

48 Powiedział więc Jezus do niego: „Jeżeli znaków i cudów nie zobaczycie, [zaiste] nie uwierzycie”.

49 Mówi do Niego [dworzanin] królewski: „Panie, zstąp zanim umrze dziecko moje!”

50 Mówi mu Jezus: „Idź, syn twój żyje”. Uwierzył człowiek mowie, którą powiedział mu Jezus, i szedł.

51 Już zaś kiedy on zstępował, słudzy jego spotkali go mówiąc, że dziecko jego żyje.

52 Zapytał więc ich o godzinę, o której [syn] miał się lepiej. Powiedzieli mu więc, że: „Wczoraj o siódmej godzinie opuściła go gorączka”.

53 Poznał więc ojciec, że w owej godzinie, o której powiedział mu Jezus: „Syn twój żyje”, i uwierzył on, i dom jego cały.

54 Ten zaś znów drugi znak uczynił Jezus przyszedłszy z Judei do Galilei.

Uwagi: 

43 „Stamtąd” (ekeithen) – z Samarii, gdzie Jezus rozmawiał z Samarytanką przy studni. Przez Samarię wracał z Judei do Galilei.

46, 49 „Królewski [dworzanin]” (basilikos) – ktoś związany z królem (basileus). Według synoptyków był to setnik, rzymski dowódca wojskowy (Mt 8,5-13; Łk 7,1-10).

47 „Zstąpił” (katebe), 49 „zstąp” (katabethi), oraz 51 „zstepował” (autou katabainontos) – Kana Galilejska była położona na wzniesieniu (J 2,12). Jednak wydaje się, że jest też tutaj aluzja do zstępowania Ducha Świętego, bo tylko dzięki Jego mocy uzdrowienie mogło dokonać się na odległość.

50 „Mowie” (to logo) – „logosowi”.

52 „O siódmej godzinie” (horan hebdomen) – siódemka wyraża pełnię i doskonałość.

53 „Poznał więc ojciec” – jest tutaj aluzja do doskonałego poznania Boga Ojca. Setnik jest w tej perykopie nazywany trzema różnymi słowami: basilikos („królewski”), anthropos („człowiek”) oraz pater („ojciec”), których zestawienie wydaje się nieprzypadkowe.

54 „Drugi znak” (deuteron semeion) – drugi po cudzie na weselu w Kanie. W Judei Jezus również czynił znaki, nie są one jednak dokładnie opisane i miejsce to nawiązuje do wersetu J 2,11. Drugi wyraźnie i dokładnie opisany znak Jezus czyni więc – jakby wbrew treści wersetu 44 – w ojczyźnie swojej, a w dodatku na odległość i wobec wysoko postawionego poganina.