wtorek I tygodnia adwentu – mowa niemowląt

21 „Wy-sławiam” (eks-omo-logeo) – przekład jest kalką z greckiego oryginału zawierającego w sobie wyraz logos (por. J 1,1). Czasownik ten oznacza też, zgodnie z tą etymologią, racjonalną zgodę na coś lub uznanie czyjejś racji.

„Niemowlętom” (nepiois) – etymologicznie stanowiąc zaprzeczenie rzeczownika epos, w klasycznej grece wyraz ten oznacza dziecko, które jeszcze nie potrafi logicznie mówić. Jest on używany w Nowym Testamencie nie tylko w sensie przenośnym, a jego źródłowe powiązanie z młodym wiekiem i z ograniczonymi kompetencjami językowymi bywa bardzo wyraźnie eksponowane – por. 1Kor 13,11: „Kiedy byłem niemowlęciem (nepios), przemawiałem (laleo) jak niemowlę, rozważałem (froneo) jak niemowlę, konstruowałem wypowiedzi (logidzomai) jak niemowlę...” Dlatego jest tutaj mowa właśnie o MOWIE NIE-MOW-LĘCIA: niemowlę jest logiczną nie-mową, która sama z siebie nie potrafi poprawnie rozumować, podczas gdy mądrzy i pojętni potrafią. Nie chodzi więc tutaj ani o młody wiek, ani o dziecięcą naiwność. Kryterium dojrzałego niemowlęctwa jest takie mówienie i rozumowanie, które jest przekazywaniem Logosu Jezusa (por. J 1,1).

22 Werset ten potwierdza filologiczną analizę poprzedniego: całe poznanie pochodzi od Boga, a mędrcy, najbardziej pojętni i uczeni, oddalają się od Niego, pozbawieni Bożej pomocy przez zawierzenie swojej własnej mądrości.