sobota IV tygodnia w ciągu roku – niebieska pustynia

Mk 6,30-34
Przekład: 

30 I gromadzą się apostołowie ku Jezusowi.

I obwieścili Mu wszystkie [rzeczy], ile uczynili i ile nauczyli.

31 I mówi im:

„Pójdźcie wy sami, na osobności, na pustynne miejsce, i odpocznijcie trochę!”

Było bowiem przychodzących i odchodzących wielu i ani zjeść nie mieli czasu.

32 I odeszli w łodzi na pustynne miejsce na osobności.

33 I zobaczyli ich odchodzących, i poznało ich wielu.

I pieszo ze wszystkich miast zbiegli się tam, i uprzedzili ich.

34 I wyszedłszy [z łodzi] zobaczył wielki tłum, i zlitował się nad nimi, że byli jako owce nie mające pasterza.

I począł nauczać ich wiele.

Uwagi: 

Dzisiaj czyta się kolejne wersety szóstego rozdziału Ewangelii wg św. Marka. Nawiązują one do poprzedzającego je miejsca, w którym Pan Jezus posyła swoich uczniów, aby głosili Ewangelię (Mk 6,7-13). Werset 30 stanowi w ten sposób kontynuację wersetu Mk 6,13, ostatniego zdania sprzed dygresji o ścięciu Jana Chrzciciela przez Heroda (Mk 6.14-29).

30 Uczniowie wracają i zdają pełną relację ze swojej misji.

31-32 „Na osobności” (kata idian) – dosłownie „wedle własnej...”, a w domyśle „ziemi” lub też „krainy” (choran). Przyimek kata („wedle”) występuje tutaj w szczególnym znaczeniu: wyraża takie połączenie z jakąś rzeczą, które zarazem oddziela to, co z nią się łączy (tutaj uczniów) od czegoś innego. Wyraz idios („własny”, „osobisty”) określa natomiast to, co komuś osobiście przynależne, (pokrewny mu rzeczownik idiotes znaczy „człowiek prywatny”, przeciwstawiany osobie publicznej). „Na osobności” kazdy uczeń spotykał się więc z Jezusem i z samym sobą.

„Na pustynne miejsce” (eis heremon topon) – również na miejsce „puste”: tam, gdzie nie ma ludzi, poza miastem i poza społecznością. „Miejsce pustynne” jest również miejscem modlitwy Samego Pana Jezusa (por. Mk 1,35).

„Ani zjeść nie mieli czasu” (oude fagein eukairoun) – podobnie jak w wersecie Mk 3,20. Miejsce to jest też zapowiedzią opisu rozmnożenia chleba, które wkrótce nastąpi.

Na osobności Pan Jezus i Jego uczniowie mogą odpocząć tylko na łodzi płynącej morzem, które oznacza tutaj również niebo (zob. komentarz do wersetu Mk 4,1).

34 „Począł nauczać” (erksato didaskein) – zwrot ten powtarza się w Ewangelii wg św. Marka czterokrotnie. Występuje również w wersetach: Mk 4,1 (początek przypowieści o siewcy), Mk 6,2 (nauczanie w synagodze w Nazarecie) oraz Mk 8,31 (pierwsza zapowiedź Męki Pańskiej). Ponadto dwukrotnie występuje też w Ewangelii wg św. Marka zwrot „począł rozgłaszać” (erksato keryssein – Mk 1,45; 5,20); czasownik archomai jest w tych zwrotach połączony z nauczaniem i rozgłaszaniem podobnie jak w Janowym Prologu pokrewny mu rzeczownik arche połączony jest z Samym Logosem.