czwartek I tygodnia w ciągu roku – ręce i nogi

Mk 1,40-45
Przekład: 

40 I przychodzi ku Niemu trędowaty, przywołując Go i padając na kolana, i mówiąc Mu, że:

„Jeżeli chciałbyś, możesz mnie oczyścić!”

41 I ulitowawszy się, wyciągnąwszy rękę Swoją, dotknął.

I mówi mu:

„Chcę, bądź oczyszczony!”

42 I zaraz odszedł od niego trąd, i został oczyszczony.

43 I parsknąwszy mu, zaraz go wyrzucił.

44 I mówi mu:

„Bacz, byś nikomu niczego nie powiedział, ale odejdź, pokaż się kapłanowi i przynieś na ofiarę oczyszczenia twojego to, co przykazał Mojżesz, im na świadectwo!”

45 Ten zaś, wyszedłszy, począł rozgłaszać wiele i rozpowiadać Logos, tak że nie mógł już On jawnie wejść do miasta, ale był na zewnątrz w miejscach pustynnych.

I chodzili ku Niemu zewsząd.

Uwagi: 

40 „Przywołując” (parakalon) – przekład etymologiczny, również „prosząc”.

41 „Ulitowawszy się” (spanchnistheis) – „poruszywszy się we wnętrznościach”.

„Wyciągnąwszy rękę” (ekteinas ten cheira) – to samo wyrażenie występuje w Starym Testamencie (np. Wj 3,20) i wyraża tam władzę oraz potęgę Boga. Mojżesz również wyciągnął rękę i „wąż stał się laską w ręku jego” (Wj 4,4). Piotr wyciągnie też jednak ręce na krzyżu jako poddany woli innego: „Amen amen mówię ci: kiedy byłeś młodszy, przepasywałeś się i chodziłeś, dokąd chciałeś, kiedy zaś zestarzejesz się, wyciągniesz ręce twoje i inny ciebie przepasze i zaniesie, dokąd nie chcesz” (J 21,18). Werset ten mówi o wyciągnięciu rąk na krzyżu, co można odczytać jako wyraz bezradności i niemocy, czyli zaprzeczenia władzy, ukrzyżowanie stało się jednak wyrazem najwyższej władzy Boga, który w ten sposób, z własnej i nieprzymuszonej woli, pokonał na krzyżu wszelkie zło.

43 „Parsknąwszy” (embrimaomai) – czasownik ten, niezwykle rzadki w NT, omówiłem w komentarzu do opisu uzdrowienia dwóch ślepców. Pojawia się on przeważnie, kiedy Jezus zakazuje rozpowiadania o tym, że jest On Mesjaszem (44), co określone zostało przez egzegetów jako tzw. „sekret mesjański”.

45 „Wyszedłszy” – a także „przychodzi” (40), „padając na kolana” (40) „odszedł” (42), „wyrzucił” (43) „odejdź” (44), „chodzili” (45). Czasowniki ruchu, wyrażające misję i władzę Jezusa, a także odnoszące do Jego apokaliptycznego tytułu „Przychodzącego” (ho erchomenos – zob. np. Ap 1,4).

45 „Począł” (erksato) – czasownik zawierający rdzeń słowa arche („początek”, „zasada”, „władza”) jest w tym wersecie zestawiony ze słowem logos, co odsyła do pierwszego zdania Prologu św. Jana „Na początku był Logos” (en arche en ho logos). Nie jest to jednak pierwsze użycie tego rdzenia u św. Marka, ponieważ słowem arche rozpoczyna się również cała Markowa Ewangelia (Mk 1,1).

Zastanawiające, że czasownik ten, tak wymowny w odniesieniu do Boga (por. też np. Mt 4,17 z komentarzem), odnosi się tutaj, w kontekście rozpowiadania Logosu (Słowa Bożego!), do trędowatego, na którego Jezus nałożył właśnie przed chwilą zakaz mówienia...