poniedziałek VII tygodnia w ciągu roku – drętwe dzieciństwo

14 I przyszedłszy do uczniów, zobaczył tłum liczny wokół nich i pisarzy wespół z nimi dyskutujących.

15 I zaraz wszystek tłum, zobaczywszy Go, popadł w osłupienie.

I przybiegając, pozdrawiali Go.

16 I wypytał ich:

„Czemu wespół z nimi dyskutujecie?”

17 I rozsądził Mu jeden z tłumu:

„Nauczycielu, przywiodłem syna mojego ku Tobie, mającego ducha niemowę, 18 i gdziekolwiek go pojmie, targa nim i pianę wypuszcza, i zgrzyta zębami, i drętwieje. I powiedziałem uczniom Twoim, aby wyrzucili go, i nie mieli siły”.

19 On zaś, rozsądziwszy im, powiedział:

„O, rodzie niewierny, do kiedyż z wami będę?! Do kiedyż znosić was będę? Przywiedźcie go ku mnie!”

20 I przywiedli go ku Niemu, i zobaczywszy Go duch zaraz porwał jego, i padłszy na ziemię, toczył się z pianą na ustach.

21 I wypytał ojca jego:

„Ile czasu jest, jak to się jest stało?”

On zaś powiedział:

„Od dzieciństwa.

22 I wielokrotnie i w ogień go rzucał, i w wody, aby go zgubić. Lecz jeżeli coś możesz, pomóż nam, zlitowawszy się nad nami!”

23 Jezus zaś powiedział mu:

„Jeżeli możesz? Wszystko możliwe wierzącemu!”

24 Zaraz zakrzyknąwszy, ojciec dziecka mówił:

„Wierzę! Pomóż niewierze mojej!”

25 Zobaczywszy zaś Jezus, że zbiega się jeszcze tłum, nakazał duchowi nieczystemu, mówiąc mu:

„Duchu niemowo i głuchy, Ja nakazuję tobie: wyjdź z niego i już w niego nie wchodź!”

26 I zakrzyknąwszy, i wielce szarpnąwszy, wyszedł.

I stał się jako martwy, tak że wielu mówiło, że umarł.

27 Jezus zaś, opanowawszy rękę jego, podniósł go. I powstał.

28 I skoro wszedł do domu, uczniowie Jego na osobności wypytywali Go, że:

„My nie zmogliśmy jego wyrzucić?!”

29 I powiedział im:

„Ten rodzaj w niczym nie może wyjść, jeżeli nie tylko w modlitwie {i poście}”.