22 stycznia – trzecie stworzenie dwunastu

Mk 3,13-19
Przekład: 

13 I wchodzi na górę, i przywołuje tych, których Sam chciał, i odeszli ku Niemu.

14 I uczynił dwunastu, aby byli z Nim i aby posyłał ich, by rozgłaszali, 15 i by mieli władzę wyrzucać demony.

16 I nadał imię Piotr Szymonowi.

17 I Jakuba Zebedeuszowego, i Jana brata Jakuba, i nadał im imiona Boanerges, to jest Synowie Gromu.

18 I Andrzeja, i Filipa, i Bartłomieja, i Mateusza, i Tomasza, i Jakuba Alfeuszowego, i Tadeusza, i Szymona Kananejczyka, 19 i Judasza Iskariotę, który i Jego wydał.

Uwagi: 

Dzisiejsza Ewangelia ukazuje wspólne powołanie wszystkich apostołów, w przeciwieństwie do poprzednich powołań po dwóch oraz indywidualnych. Niektórzy apostołowie zostali więc powoływani nawet trzy razy, o ile za fakt uznamy wcześniejsze dwukrotne powołanie Jana, Andrzeja i Piotra.

13 „Przywołuje” (proskalei) – możliwe też „powołuje”, chociaż tłumaczy się tak czasami sam czasownik kaleo, bez przedrostka pros.

„Odeszli” (apelthon) – odeszli od świata, pozostawili inne rzeczy dla Jezusa.

14 „Uczynił” (epoiesen dodeka) – niezrozumiałe zrazu epoiesen wyjaśnia połączenie nadawania imion ze stworzeniem w opisie stworzenia Księgi Rodzaju. Połączenie to w Ewangeliach pojawia się również w innych scenach powołania apostołów.

15 „Władzę” (eksousian) – również „moc”.

16 Imieniem tym Piotr zostaje „nazwany”, czyli także stworzony na nowo i powołany, w Mt 3,16 oraz w J 1,42.

„Dwunastu” – liczba ta nawiązuje do wszystkich pokoleń Izraela i wyraża pełnię. Powraca w Apokalipsie jako liczba bram Niebieskiej Jerozolimy.

17 „Synowie Gromu” – kontekstem jest tutaj Łk 9,54: „Zobaczywszy zaś uczniowie Jakub i Jan powiedzieli: «Panie, chcesz, byśmy powiedzieli, by ogień zszedł z nieba i zniszczył ich?»” Można zatem ów „grom” odczytywać jako imię ich gwałtowności. Jakub i Jan, wraz z Piotrem, są zarazem spośród uczniów Jezusowych najbliżsi. Wspólne ich imię może więc oznaczać też gorliwość i zażyłość z Nim. Pogodzenie obydwu tych interpretacji być może dałoby odczytanie „prośby o pierwszeństwo” synów Zebedeusza (Mk 10,35-45) nie tylko jako pragnienia władzy, lecz także jako wyrazu ich gorliwości i miłości do Jezusa.

16-19 Każdy z apostołów przedstawiony jest pokrótce w omówieniu tej perykopy na portalu Orygenes+.