22 kwietnia – punkt wiedzenia

J 14,1-6
Przekład: 

1 Niech się nie trzęsie serce wasze. Wierzcie w Boga i we mnie wierzcie.

2 W domostwie Ojca mojego jest wiele siedzib – jeżeli zaś nie, powiedziałbym wam – bo idę przygotować wam miejsce.

3 I skoro pójdę przygotować miejsce wam, znowu przychodzę i przyjmę was do siebie, abyście gdzie Jestem Ja, i wy byli.

4 I gdzie ja odchodzę, drogę wiecie”.

5 Mówi Mu Tomasz: „Panie, nie wiemy, dokąd odchodzisz, jak możemy drogę wiedzieć?”

6 Mówi mu Jezus: „Ja Jestem droga i prawda, i życie. Nikt nie przychodzi do Ojca, jeżeli nie przeze mnie”.

Uwagi: 

1 „Wierzcie” (pisteuete) – dwukrotnie identyczna forma czasownika, która może być interpretowana zarówno jako tryb rozkazujący, jak i jako tryb oznajmujący.

2 „Wiele siedzib” (monas pollas) – być może jest w tym wyrażeniu subtelna aluzja do przymiotnika monos („samotny”, „sam”), bardzo podobnego do wyrazu „siedziba” (mone) – siedzib jest wiele, ale każda z nich jest pojedyncza i osobna, a jedność Ojca i Syna zapoczątkowuje i jednoczy ich wielość.

„Bo” (hoti) – można również interpretować jako „że”, co zmienia składnię całego wersetu i tworzy zdanie: „powiedziałbym wam, że idę przygotować wam miejsce”.

3 „Przychodzę” (erchomai) – również w znaczeniu przyszłym „przyjdę”.

4 „Wiecie” (oidate) oraz 5 „wiemy” (oidamen) i „wiedzieć” (eidenai) – grecki czasownik „wiedzieć” to gramatycznie forma perfectum od czasownika horao – „widzieć”. Etymologiczne powiązanie „wiedzy” z „widzeniem” jest też zresztą widoczne po polsku.

6 Wobec obecnego w wersecie 5 powiązania „wiedzenia” z „widzeniem” można wersety 5 oraz 6 połączyć z J 1,18.