sobota III tygodnia Wielkiego Postu – Górne Jeruzalem

Łk 18,9-14
Przekład: 

9 Powiedział zaś do niektórych samym sobie posłusznych, jakoby byli sprawiedliwi, i niweczących pozostałych, ten oto przykład:

10 „Dwóch ludzi wstąpiło do Świątyni, aby się modlić: jeden faryzeusz i inny celnik.

11 Faryzeusz, stanąwszy, tak do siebie samego się modlił:

Boże, dziękuję Ci, że nie jestem jak pozostali ludzie: gwałtownicy, niesprawiedliwi, cudzołożnicy, albo i jak ten oto celnik. 12 Poszczę dwa razy w tygodniu, daję dziesięcinę od wszystkiego, ile zyskam!

13 Celnik zaś, z daleka stojąc, nie chciał nawet oczu unieść ku niebu, lecz uderzał pierś swoją, mówiąc:

Boże! Łagodność okaż mnie, grzesznikowi!

14 Mówię wam, że zstąpił tenże usprawiedliwiony do domu swojego, wbrew tamtemu.

Gdyż każdy wywyższający siebie samego zostanie uniżony, uniżający zaś siebie samego zostanie wywyższony”.

Uwagi: 

9 „Posłusznych samym sobie” (pepoithotas eph'heautois) – również „przekonanych przez samych siebie ” oraz „polegających na sobie samych”.

„Niweczących” (eksouthenountas) – dosłownie „zerujących” lub też nawet „unicestwiających”. Czasownik pochodzi od wyrazu „nic”, znaczącego po grecku „ani jeden” (oude hen) – a więc „skrajnie lekceważących” innych ludzi, a nawet, etymologicznie, „odmawiających im jednostkowości”.

10, 14 „Wstąpiło” (anebesan) oraz „zstąpił” (katebe) – w języku biblijnym do Świątyni właśnie się  „wstępuje”, a nie „przychodzi”, oraz ze Świątyni „zstępuje”, a nie „wychodzi”. To znak wstępowania do nieba, który pokazuje, że Świątynia nie została uczyniona ręką ludzką, ale stanowi dzieło Samego Boga. Bóg stworzył górę, na której ludzie postawili później budowlę – z Bożej łaski, z Bożego natchnienia i z Bożego rozkazu. Wątek ten wiąże się ściśle z podsumowaniem dzisiejszej perykopy (wersetem 14), gdzie mowa o poniżaniu i wywyższaniu.

11 „Do siebie samego się modlił” (pros heauton proseuchato) – przekład dosłowny, mimo że faryzeusz słowa swoje kieruje następnie do Boga; jak gdyby pomiędzy jedną a drugą skrajnością łacińska Wulgata tłumaczy tutaj pierwsze dwa wyrazy (przyimek oraz zaimek) jako apud se, co znaczy dosłownie po polsku „u siebie”.