6 lutego – niebieska pustynia

Mk 6,30-34
Przekład: 

30 I gromadzą się apostołowie ku Jezusowi, i obwieścili Mu wszystkie [rzeczy], ile uczynili i ile nauczyli.

31 I mówi im: pójdźcie wy sami, na osobności, na pustynne miejsce i odpocznijcie trochę. Było bowiem przychodzących i odchodzących wielu i ani zjeść nie mieli czasu.

32 I odeszli w łodzi na pustynne miejsce na osobności.

33 I zobaczyli ich odchodzących, i poznało ich wielu, i pieszo ze wszystkich miast zbiegli się tam, i uprzedzili ich.

34 I wyszedłszy [z łodzi] zobaczył wielki tłum, i zlitował się nad nimi, że byli jak owce nie mające pasterza, i począł nauczać ich wiele.

Uwagi: 

Dzisiaj czyta się kolejne wersety szóstego rozdziału Ewangelii Marka. Nawiązują one do wcześniejszych wersetów Mk 6,7-13, gdzie Jezus posyła swoich uczniów, aby głosili Ewangelię. Werset 30 odnosię się więc do Mk 6,13, ostatniego zdania sprzed dygresji o ścięciu Jana Chrzciciela przez Heroda (Mk 6.14-29).

30 Uczniowie wracają i zdają pełną relację ze swojej misji.

31-32 „Na osobności” (kata idian) – dosłownie „wedle własnej...”, a w domyśle „ziemi” albo „krainy” (choran). Przyimek kata („według”) występuje tu w szczególnym znaczeniu: wyraża takie połączenie z jakąś rzeczą, które zarazem oddziela rzecz łączoną (tutaj: uczniów) od czegoś innego. Wyraz idios („własny”, „osobisty”) określa natomiast to, co komuś osobiście przynależne, np. idiotes to jakikolwiek „człowiek prywatny”, przeciwstawiany osobie publicznej.

„Na pustynne miejsce” (eis heremon topon) – również na miejsce „puste”, tam, gdzie nie ma ludzi, poza miastem i społecznością. „Miejsce pustynne” jest miejscem modlitwy Jezusa (Mk 1,35).

„Ani zjeść nie mieli czasu”  (oude fagein eukairoun) – podobnie jak w wersecie Mk 3,20. Miejsce to jest zapowiedzią opisu rozmnożenia chleba, które nastąpi za chwilę.

Na osobności Jezus i uczniowie mogą odpocząć tylko na łodzi płynącej morzem, które oznacza tutaj również niebo – zob. komentarz do Mk 4,1.

34 „Począł nauczać” (erksato didaskein) – zwrot ten powtarza się w Ewangelii Marka czterokrotnie. Występuje również w wersetach: Mk 4,1 (początek przypowieści o siewcy), 6,2 (nauczanie w synagodze w Nazarecie) oraz 8,31 (pierwsza zapowiedź męki). Ponadto dwukrotnie występuje też w Ewangelii Marka zwrot „począł rozgłaszać” (erksato keryssein – Mk 1,45; 5,20). Czasownik archomai, powiązany ze słowem arche, jest w tych zwrotach połączony z nauczaniem i rozgłaszaniem, czyli także, podobnie jak w Janowym Prologu arche, z Logosem.