30 lipca – królowa rewolucja w edukacji

Mt 14,1-12
Przekład: 

1 W tamtym momencie posłyszał Herod tetrarcha słuchy o Jezusie.

2 I powiedział swoim sługom: „Ten jest Jan Chrzciciel, On zbudzony jest z martwych i dlatego moce działają w Nim”.

3 Herod bowiem, pochwyciwszy Jana, związał go i w więzieniu osadził przez Herodiadę, żonę jego brata Filipa.

4 Mówił bowiem mu Jan: „Nie wolno ci jej mieć!”

5 I chcąc go zabić, przestraszył się tłumu, bo mieli go jako proroka.

6 Skoro zaś stały się Herodowe urodziny, zatańczyła córka Herodiady w środku i spodobała się Herodowi.

7 Stąd pod przysięgą wyznał dać jej, o cokolwiek poprosi.

8 Ona zaś, pouczona przez matkę swoją: „Daj mi – mówi – tutaj, na talerzu, głowę Jana Chrzciciela!”

9 I zasmuciwszy się król przez przysięgi i przez współspoczywających, dać rozkazał, 10 i posławszy, zdekapitował Jana w więzieniu.

11 I przyniesiona została głowa jego na talerzu, i dana została dziewczęciu, i zaniosło matce swojej.

12 I przyszedłszy, uczniowie jego zabrali zwłoki i pogrzebali go. I poszedłszy, zwiastowali Jezusowi.

Uwagi: 

Dzisiejsze Ewangelia została już przełożona i skomentowana w redakcji Ewangelii św. Marka.

1 „Słuchy o Jezusie” (akoas Iesou) – dosłownie „słuchy Jezusa”, z czego wynika, że owe „słuchy” nie były plotkami, ale rozszerzającym się Słowem Bożym.

6 „Urodziny” (genesia) – razem z czasownikiem gignomai wyraz ten tworzy figurę etymologiczną (genesiois de genomenois). W grece klasycznej, paradoksalnie, oznacza on także rocznicowe wspomnienie czyjejś śmierci.

„W środku” (en to meso) – zob. komentarz do J 8,3.9.

7 „Wyznał” (homologesen) – powiedział zgodnie z logosem, tyle że tutaj zgodność z logosem odnosi się, znowu paradoksalnie, do własnego zamysłu (rozumu) Heroda, który przysięgę opiera na logice swojej własnej królewskiej godności, jednocześnie godności tej uwłaczając. Czasownik ten kontrastuje z wyznaniem wiary w Jezusa, wypowiedzianym przez Jana Chrzciciela i wyrażonym tym samym czasownikiem homologeo (J 1,20).

8 „Pouczona” (probibastheisa) – dosłownie „wystawiona” albo „popchnięta”, a w przenośnym sensie także „poduszczona” i „podjudzona”. Wybrany w tekście przekład wynika ze znaczenia tego wyrazu w Septuagincie, w której występuje on tylko dwukrotnie (Wj 35,34 oraz Pwt 6,7), pojawiając się w kluczowym wersecie Księgi Powtórzonego Prawa, nakazującym ojcom nauczanie synów przykazania miłości. BT tłumaczy tam ten czasownik polskim „wpoić”: „Wpoisz je [tj. słowa przykazania miłości] swoim synom i nimi przemówisz siedząc w domu, podróżując w drodze, kładąc się na łoże i [z niego] wstając”.

10 „Zdekapitował” (apekefalisen) – ten techniczny, jak można powiedzieć, grecko-łaciński czasownik, podsumowuje męczeństwo Jana Chrzciciela. Głowa w obrazowości biblijnej ma znaczenie głęboko symboliczne, dlatego też zrezygnowałem tutaj z przyjętego zazwyczaj po polsku, bardziej potocznego „ścinania głowy”. Jan zosaje pozbawiony swojej głowy w ciele, natomiast wiadomość o tym natychmiast dociera do Jezusa, który jest jego Głową w sensie duchowym.